Moeder en dochter ... idem in herfststofje

Ik was op slag verliefd op het herfststofje van Michael Miller.

Op de blog van Liesselove vond ik de perfecte inspiratie voor mijn jurk. Het werd uiteindelijk de    Harlequin van La Maison Victor.

 

Ik had echter nog bijna nooit iets voor mezelf genaaid en riep dus de hulp in van de naaijuf. Een eerste hinderpaal bleek de matentabel. Ik pas 'hoera hoera' in 3 tabellen. Als je denkt dat dit je een goed gevoel geeft als vrouw, dan heb je het toch wel mis! Ik tekende uiteindelijk een maat 38 uit en verbreedde het nog wat op de heupen (jip, mijn eeuwige pijnpunt!). Ik ging aan de slag en dat lukte eigenlijk wonderwel. Alleen, toen kwam de eerste pasbeurt en dat viel tegen. Het kleed was nu veeeeeel te wijd op de heupen. Inpakken dus  ... maar ook op de rug had ik over ... ja, het eeuwige probleem kwam weer naar boven. Smal in de taille, breed op de heupen ... (toen wist ik nog niet dat dit de altijd de frustratie zou zijn als ik iets voor mezelf naaide ...)

 

Maar bon, we besloten om enkele nepen op de rug in te stikken en toen vond iedereen het in de naailes echt wel ok en heel mooi, behalve ik. Ik vond het niet super, nog altijd niet, het is me nog iets te breed op de heupen maar ik kan me er wel goed in bewegen en ook dat ik belangrijk, zeker in mijn job als lerares. DUS lieve mensen, niet perfect in orde, niet perfect mijn ding MAAR zo een mooi stofje dus ik draag het graag en mensen geven mij wel complimenten dus zo erg zal het wel niet zijn hé ...

 

De overschot van het stofje kreeg onmiddellijk een bestemming voor dochterlief. Ze vond dit ook zo mooi, dus ik kreeg er (gelukkig) nog net een A-lijntje in. De achterkant werd net zoals die van mij bruin van kleur. Een oranje biaislint aan de onderkant en oranje kamsnaps, maken het geheel af. En Mila is er zo mooi mee, die kleuren staan haar echt, helemaal de mama dus!