Lady Lotta bag

Eindelijk was het nog eens zo ver! Een naaidagje met nichtjelief. Wekenlang was ik al bezig met dit project: een Lotta tas!

De stof lag al lang klaar en het patroontje werd meermaals bestudeerd en ja hoor, we waren er zeker van dat wij dit ook samen zouden kunnen. Oorspronkelijk waren wij ingeschreven in een workshop van Biefrul om deze tas te leren maken maar na enkele tegenvallende workshops, wilden we het zelf proberen!

Zo gezegd, zo gedaan. Het voorbereidende werk deden we thuis. Ik maakte nog snel een binnenzakje voor in de tas en there we go! Helemaal relaxed en op het gemak zijn we er aan begonnen. De kids speelden flink en in de namiddag paaseieren rapen in het bos met andere vriendjes.

En wij, wij naaiden naarstig voort en hadden veel plezier en tijd om bij te praten. De tas bleek toch wel meer werk te zijn dan gedacht. Gelukkig was het 's avonds naaiclub zodat we konden verder werken. Gesteund door de andere naaisters, deden we verder en kwamen we telkens een stukje dichter bij een afgewerkt stuk ... tot op het moment dat ik mijn buitenstuk helemaal verkeerd spelde (lees: meer dan een halfuur spelden met pijnlijke vingers als resultaat) en als kers op de taart bleek mijn rits ook kapot te zijn. Ik kan u verzekeren, we hebben gelachen met mijn miserie maar de tranen prikten wel!!! Kortom, de half afgewerkte tas werd enkele weken aan de kant geschoven en uiteindelijk weken later afgewerkt met een PRACHTIG resultaat, al zeg ik het zelf! Dit is om trots op te zijn!! Ik zou zeggen dat er nog vele zullen volgen maar er kruipt toch echt veel werk en tijd in ... dus wachten we even af.

 

En nu? Genieten van mijn nieuwe handtas! En zeg nu zelf, ... schoon hé!

 

         

Voorkant: voorzak met kamsnap

Achterkant




 

 

stoere Mila

Nee, ik heb helemaal niets zelf genaaid van wat ze aan heeft, maar ik vind het zo'n mooie foto dat ik jullie deze niet wou onthouden. Mila straalt en zo gaat ze (het merendeel van de dagen) door het leven. Een echte spraakwaterval is onze dochter en keer op keer verschiet ik van haar woordenschat. Ze wordt groot onze 'kleine dochter' en dat merk je aan kleine dingen ... moeder heeft het er soms moeilijk mee ... maar kijk hoe ze nu straalt op deze foto en dan straal ik mee!

 

Voor metekindje

Op 6 april 2010 werd ik, samen met mijn zus, meter van Babet, tweelingzusje van Jits. Het is en blijft speciaal en ik ben terecht trots op het feit dat mijn broer en schoonzus mij haar meter maakte.

 

Babet is een lief en gevoelig meisje (helemaal de meter ;) ) en aangezien ik de naaimicrobe serieus te pakken heb, vond ik het niet kunnen om niet met een zelfgemaakt kadootje op hun verjaardagsfeestje te verschijnen. Helaas kwam deze gedachte pas enkele dagen voor het verjaardagsfeest op. Ik surfte wat op het internet en kwam uiteindelijk op de site van inge snuffel terecht en dit dankzij de blog van Annelies van ons naaiclubje (check zeker haar blog!) besloot ik 2 kleine handtasjes te maken.  In mijn restjesbak vond ik de perfecte stofjes om 2 handtasjes te maken voor de meisjes. En zo ging ik aan de slag. Het naaien op zich ging vlot en het resultaat mag er zijn: 2 schattige, kleine handtasjes. Ik ben nu al zeker van het succesgehalte als ik dat binnen enkele dagen zal afgeven.

Voor Babet wou ik nog een extra inspanning doen. Ik wou al een tijdje eens flocken. Tijdens het snuffelen in de Veritas vond ik een mooi stofje, ideaal om er een kussen mee te maken. Ik besloot een kussen met paspel te maken en haar naam daarop te flocken. Dankzij de mooie uitleg op de blog van Polkadotjes kon ik aan de slag. Het werk en de tijd die hierin kruipt heb ik serieus onderschat maar het resultaat is heel mooi geworden, al zeg ik het zelf.

 

 

 

 

 

Ik kan jullie trots meedelen dat de meisjes supertevreden waren me de handtasjes en dat Babet haar kussen onmiddellijk in haar bedje ging leggen. Die stralende gezichtjes, daarvoor doe ik het dus hé. En meter, meter was trots en tevreden.